18 Vuurtje in mij.
Blog: Vuurtje in mij.
Donkere dagen voor kerst.
Het lijkt er op alsof het steeds kouder en kouder wordt. De thermometer zegt anders…..het valt best mee…..ver boven nul graden. Toch voelt het koud en grauw. Ik snak naar warmte in huis, vriendelijke pubers om me heen en een warme arm. Warmte in huis is er,mijn twee pubers zijn op het moment best te genieten en een warme arm daar moet ik nog even op wachten. In gedachten is deze er al dus dat is ok.
De kerstboom staat.
Gisteren heb ik van onze boom een foto op facebook geplaatst. Ik wens hierbij iedereen via Facebook fijne feestdagen en een sprankelend 2018. Afgelopen dagen een aantal inkopen gedaan om de één en ander mee te verrassen.
Pffff ga ik die kaartjes wel schrijven?
In alle eerlijkheid moet ik je bekennen dat ik wel de gedachte had: Pffff ga ik die kaartjes wel schrijven? Zoveel werk. Toch gaf mijn gevoel de doorslag het wel te doen. Diep van binnen vind ik het zelf leuk een kaartje te ontvangen. Van wie ligt er deze dag een kaartje in de brievenbus? Waarom twijfel ik er dan aan om zelf kaarten te schrijven? Juist ja dat heeft er mee te maken dat we op het moment zelf nog maar weinig kaarten ontvangen en menigeen alleen nog fijne feestdagen wenst via Facebook. Zal ik het dan ook maar niet meer doen? Nee dat niet; dan juist wel. Ik ga m’n eigen gevoel weer na en besluit kaarten te sturen. Kaarten gevuld met veel warmte. Ik vind het leuk ze te ontvangen dan ga ik er voor nu maar even vanuit dat de ander het ook leuk vindt ze uit de brievenbus te vissen.
Wanneer ik schrijf komen vaak warme gevoelens op voor diegene waar ik mijn kaart aan richt. Ik vind het dan prettig stil te staan bij de ander. Dus ja al met al is het toch leuk kaartjes te schrijven. Ook deze blog schrijf ik voor jou. Ik schrijf omdat ik je (h) erkenning wil geven in jouw emoties/ gevoelens. Tijdens het schrijven voel ik een verbinding met jou……….dat is waar ik het voor doe. Verbinding tussen jou en mij. Ik geef om je.
Een bloemetje geeft wat meer kleur aan de dag/ het leven.
Deze middag vroeg ik mijn lieve puberende dochter even mee te gaan naar de winkel. Zij stemde in ( gebeurt niet vaak hoor), we namen de fiets en gingen op weg. In een tuincentrum kochten we een plant voor mijn moeder; zij viert nu voor het eerst kerst alleen na het overlijden van mijn vader. Ik koop een kleurige plant voor mijn partner en …….in een opwelling koop ik ook één voor onze buurman. Hij is drie jaren geleden zijn vrouw verloren en een bloemetje geeft naar mijn idee toch altijd wat meer kleur aan de dag/ het leven. De kinderen wilden ook plantjes voor op de slaapkamer; het werden ieder drie vetplantjes. Lekker gemakkelijk in onderhoud.
Ik gooi praten over eenzaamheid open en doe niet of het verdriet er niet is. Het mag er zijn.
Bij thuiskomst direct bij de buurman aangebeld. Leuk kan hij er tenminste snel van genieten. Hij doet open en kijkt aangenaam verrast. Hij kijkt naar de plant, ik kijk ‘m aan en vertel hem dat ik hem wat kleur wil brengen. Hij weet niet wat hij moet zeggen en huilt. Hij geeft aan hoe eenzaam hij zich voelt. Poeh dit is altijd zo pakkend om iemand zo intens verdrietig te zien. Ik ga het echter niet uit de weg, in de winkel overviel mij het gevoel van onze buurman. Het verdriet is er toch en door mijn blijk van liefde kan de dag er alleen maar beter op worden is mijn idee. Ik gooi praten over eenzaamheid open en doe niet of het verdriet er niet is. Het mag er juist zijn. Mijn lieve buurman (over de 70) heeft geen kinderen en verdrinkt al eens vaker in zijn verdriet. Ik hoor hem dan letterlijk huilen. Nogmaals heel pakkend. Ook mam staat er alleen voor. Alleen? Och dat weet ik niet met zekerheid. Beide feestdagen heeft ze haar kinderen over de vloer, ik vind het fijn (zeker het eerste jaar) dat ze deze dagen onder ons is.
Ge- pingpong in je hoofd.
Hoe zou ik me voelen wanneer ik er alleen voor stond? Zou mij de eenzaamheid/ het gevoel me alleen te voelen ook overspoelen? Toch ken ik dit gevoel wel. Na het uit elkaar gaan met de vader van mijn kinderen voelde ik me ook zo ontzettend alleen. Kinderen nog een stuk jonger en alles alleen op de bank overpeinzen wat de beste stappen zouden zijn. Helemaal gek wordend van al dat ge- pingpong in je hoofd. Je kunt het namelijk niet meer hardop uitspreken en dat houdt letterlijk alles binnen. Je kunt moeilijk ventileren zoals ik dit altijd omschrijf.
Gelukkig een antenne. Het doet echt iets met me te weten dat mensen zich alleen voelen. Dit vind ik zo verschrikkelijk voor hen. Zo kan ik de hele dag wel stilstaan bij wie zich alleen voelt. Ik kan er helemaal in verdrinken en me helemaal inleven in diegene op dat moment. En echt niet alleen met Kerstmis hoor. Gelukkig heb ik tegenwoordig een antenne die me tot de orde roept en ik mezelf vertel dat ik heel invoelend en empathisch mag zijn maar niet dat ik andere gevoelens blijvend moet overnemen en hierin moet blijven hangen. Er is voor mij hier tegenwoordig een grens in.
Dus stop; tot hier! Ik wil mezelf niet meer kwijt.
Ja en daar zijn we waar ik mee startte. Kil, koud, ik krijg het niet echt warm. Ik leef me heel graag in in de ander, ben er heel graag. Ik ben op ogenblik echter te veel bezig met de ander. Ik leef me te zeer in in hun belevingswereld. De ander is voor mij heel belangrijk; het wordt echter tijd mijn eigen vuurtje voor mezelf weer iets harder te laten branden. De ander mag er voor mij zeker zijn; zou niet anders willen. Ik kan niet zonder de ander. Ik heb zoveel liefde te geven….ik zou er in mijn eentje onder bedolven worden. Beter mijn overvloed aan liefde te delen; dit voelt fijn. Dit wel tot op bepaalde hoogte; ik wil mezelf niet meer kwijt.
Wil jij hier ook een antenne voor ontwikkelen? Wil jij ook je eigen vuur voor jezelf weer harder laten branden?
Ik kan en wil je graag helpen.
Tweewekelijks plan ik gratis en vrijblijvende sessies in die een verhelderend beeld op jouw situatie geven. Ben je geïnteresseerd? Klik dan hier. http://jelevenopkoers.nl/diensten/1-op-1-sessie/
Liefs,
Chantal
Ben jij je eigen vuurtje ook weleens kwijt?
Hoe stook jij je eigen vuurtje voor jezelf?
